مدینه رو به سـوی تو دوبـاره آوردم            به هـمرهـم دل پُـر از شـراره آوردم

مدیـنه بـاز مکن دربه روی من زیرا            ز کوی عشق غمی بی شماره آوردم

مدینه سوی تو این کاروان عاشق را            گـهـی پـیـاده و گـاهـی سـواره آوردم

من این سفینۀ در خون نشسته را با خود            ز مـوج خـیــز بـلا تـا کـنـاره آوردم

مدیـنه این چمن غـنچـه های پرپر را            ز زیر تیغ غم و سنگ و خاره آوردم

ستاره های شب افروز من به خون خفتند            کنون خـبـر ز شب بی سـتـاره آوردم

پس از شکفتن لبخند خون گرفتۀ عشق            خبر ز کودک و از گـاهـواره آوردم

در این رسالت عظمی، تمام عالم را            به پای خـطبـۀ خود بر نظاره آوردم

دلم ز غارت دشمن لبالب از خون است            اگـر اشـاره ای از گــوشـواره آوردم

اگر ز یـوسف زهـرا نشانه می طلبی            نـشـانـه پـیـرهــنـی پـاره پـاره آوردم

«وفائی» ازغم و دردم اگر سخن گفتم            ز صد هزار سخن یک اشاره آوردم